sE searched 

GasVegas.eu



Sudden Wealth Curse



10 months ago: Russian President Vladimir Putin, center, and the Netherland's Prime Minister Jan Peter Balkenende, left, enter a hall for a signing of documents ceremony in the Moscow Kremlin, Tuesday, Nov. 6, 2007, with Dutch gas company Nederlandse Gasunie NV President Marcel Kramer, right, in the background. Russian and Dutch officials signed an agreement Tuesday to include Dutch gas giant Nederlandse Gasunie NV in the Baltic Sea pipeline designed to bypass several European countries and ship Russian gas directly to Germany.  


U.S. hypocrisy exposed in reaction to
Iranian gas pipeline deal



Sean McCormack
U.S. State Department spokesman Sean McCormack denounced
Europe's deal with Iran for a new gas pipeline -
why is this any of America's business?


Whoever named the Nabucco pipeline project, which moved a significant step closer to reality in mid-July 2007 with an agreement between the Iranian and Turkish governments, has a fine sense of irony.


The part that everyone knows from Verdi's opera Nabucco is of course Va Pensiero - the Chorus of the Hebrew Slaves, and news of major progress in the deal to supply billions of cubic metres of Iranian natural gas to Europe was met by a predictable chorus of complaint from people who (as readers may have noticed) are no longer slaves, but can rely on servile mouthpieces in Washington.


Construction is likely to begin next year on the proposed Nabucco pipeline, with the first gas coming on stream in 2011. Eventually the pipeline will supply more than 30 billion cubic metres (bcm) of natural gas from Iran and Turkmenisatan to Europe each year, which will meet around 20% of the predicted increase in the European Union's annual demand.


Partners in the Nabucco consortium include state gas companies from Austria, Hungary and Romania as well as Turkey. One important motive for the EU is to reduce its dependence on Russia, which currently supplies more than 40% of European gas imports.


Almost all of Russia's gas industry is controlled by one company - Gazprom - which has had a tangled and controversial relationship with Russia's notorious 'oligarchs', the mostly Jewish businessmen, including several godfathers of organised crime, who took over the industrial assets of the old Soviet Union when communism collapsed.


Gazprom chief executive Alexei Miller
Gazprom chief executive Alexei Miller - a long term
Jewish ally of Russian President Vladimir Putin


In 2005 Gazprom bought control of the Russian oil giant Sibneft from leading oligarch and Chelsea football club owner Roman Abramovich. The $13bn deal was the largest corporate takeover in Russian history. Gazprom's chief executive Alexei Miller is a Jewish economist who, unlike some of the Jewish oligarchs, has maintained a close alliance with Russian President Vladimir Putin since they worked together in St Petersburg during the early 1990s.


European governments are understandably concerned by the projected increase in Gazprom's dominance over their energy supplies. During 2006 both Belarus and the Ukraine suffered from Gazprom's strong arm tactics and were threatened with the cutting off of gas supplies. A recent study by the Swedish Defence Research Agency reveals that since 1991 Russia has either cut off or threatened to cut off energy supplies to its neighbours on 55 occasions - of which 44 were for reasons of political / diplomatic blackmail.


The benefit to Europe from the Nabucco pipeline's contribution to diversifying supply of natural gas is therefore obvious.


Turkey's Prime Minister Recep Erdoðan was scathing in his reaction to attempted U.S. interference with Nabucco:
Should we not think of our country's interests at this point? Is the United States going to ask why we did not seek their permission?


A few days after the signing of the Turkish-Iranian agreement, Erdoðan's government won re-election with a landslide majority. Polls indicated that 81% of Turkish voters disapproved of U.S. foreign policies, with only 7% in favour of the Bush White House line.


Recep Erdogan in front of Ataturk's portrait
Recep Erdoðan in front of a portrait of
Kemal Atatürk, whose foreign policies he may be reversing


The bold assertion of independence in Ankara, at a time when the U.S. Congress is considering imposing sanctions on any foreign company that does substantial business with Iran, could be a major turning point in European geopolitics. Ottoman Turkey effectively lost the ability to operate as a serious independent player in European power politics during the 1870s, and at the Congress of Berlin in 1878 Turkish interests were mere pawns in diplomatic games played by foreign statesmen such as Germany's Otto von Bismarck, Russia's Prince Gorchakov, Austria's Count Andrássy, and Britain's Benjamin Disraeli.


Modern Turkey's architect Kemal Atatürk imposed a policy of non-intervention in Middle Eastern affairs which his country is only now beginning to amend. The Nabucco deal needs to be seen in this context, especially bearing in mind parallel discussions between Turkey and Iran over their common security interests regarding Kurdish terrorism.


Previous Turkish governments gave staunch support to the U.S. during the Cold War with the Soviet Union, and more recently at the time of the first war with Iraq, but increasing Kurdish influence in Iraq - especially after the fall of Saddam Hussein, has increased the threat from the PKK, the Kurdish terrorist group whose attacks on Turkey have led to 35,000 deaths.


While security cooperation between Ankara and Tehran has increased during the last three years, the U.S. has consistently failed to deliver on promises to curb the PKK.


This is only one aspect of the astonishing American hypocrisy over Turkey and Iran's new relationship. At present the third largest supplier of natural gas to Europe is Algeria, a country whose military overturned the results of its democratic elections in 1991 when those elections were won by the Islamic Salvation Front.


The U.S. has no problem with anti-democratic Algeria supplying gas to Europe, but prepares to threaten sanctions against those who sign gas agreements with Iran - a country which unlike Algeria respected the results of its elections.


Similar double standards on democracy and human rights have been evident in U.S. attempts to strike deals with several post-Soviet governments in efforts to promote an alternative pipeline to Nabucco which would run under the Caspian Sea, avoiding Iranian territory.


But perhaps the most sickening aspect of American hypocrisy can be seen by looking back to the 1980s. One of the reasons for discouraging investment in Iran according to the Bush White House is the supposed nuclear threat from Tehran. Yet in late 1983, at the bloodiest moment of the tragic conflict between Iran and Iraq, when Saddam Hussein had recently deployed chemical weapons, the U.S. itself promoted the idea of an oil pipeline from Iraq to Aqaba in Jordan.


This pipeline was to be built by Bechtel, the giant San Francisco based construction firm which has long had close ties to Washington's political and intelligence establishment, and which today enjoys lucrative contracts amid the wreckage of Iraq.


In 1983 former Bechtel president George Shultz was Secretary of State in the Reagan administration, and he appointed Donald Rumsfeld as a special "peace envoy" to Iraq. Rumsfeld (later notorious as the main architect of the war against Saddam) adopted a far more friendly approach to the Iraqi leader as he tried to win him over to the Bechtel oil pipeline plan back in 1983.


Rumsfeld and Saddam
Donald Rumsfeld meets Saddam Hussein on behalf of Bechtel's
proposed oil pipeline, December 1983


Saddam indicated to Rumsfeld that he needed guarantees that Israel would not attack the pipeline - hardly surprising as Israeli bombers had destroyed Iraq's Osiraq nuclear power station two years earlier.


To secure a potential $2 billion deal for Bechtel, Shultz looked to a Swiss Jewish financier called Bruce Rappaport to fix a deal with the Israeli government. Bechtel agreed that Rappaport would get a discount on oil from the pipeline and that millions of dollars of Rappaport's profits from this discount would go the Israeli Labour Party, whose leader was Rappaport's friend Shimon Peres, then Prime Minister.


(A 1985 memo recording this Bechtel-Rappoport deal can be seen here, while a handwritten letter from Shimon Peres about the pipeline can be seen here.)


Ruth and Bruce Rappaport
Bruce Rappaport with his wife Ruth. Rappaport was at the centre of American and Israeli deals relating to an oil pipeline from Saddam's Iraq.


Eventually the Aqaba pipeline deal collapsed, but it remains a remarkable insight into Washington's hypocrisy, which should be considered every time the Americans attack this latest Iranian gas pipeline deal.


For now the various partners in the Nabucco consortium seem determined to stand up to American pressure - a clear vote of confidence in the Iranian government, which Western propagandists have recently been presenting as in terminal crisis.


Perhaps the real terminal crisis may yet strike Washington and Tel Aviv, who can no longer command unquestioning obedience from former allies.


www.tellingfilms.co.uk/nabucco.htm


 


 


:++ 


A possible EU-solution for the american -and thus global - problem:


To enforce the Lisbon Agenda for a more competitive society, EU commissioners Neelie Kroes (competition) and Andris Piebalgs (energy) are collaborating on the issue of enforcing european antitrust rules.


Please visit www.touteleurope.fr


http://nytimes.com/packages/khtml/2006/03/05/business/20060306_ENRON_AUDIOSS.html

Inside the Enron Trial   click blue link above & mark second slide!
ASK US WHAT WE DID FOR YOUR COUNTRY!


'We the People' / NRC-initiatief:


Grondwet Voorrecht?


Recht op basis van Wet! Van Wat? De wet is 'voordeel op basis van eerdere rechten'. De vraag is of de rechter voldoende terug kan denken naar de bedoeling van de wet en tevens stapelende wetgeving adequaat kan interpreteren. Scheefgroei en gebrekkige duiding maakt de rechtszekerheid onbetrouwbaar en vaag waardoor het nationale staatsbestel geen zeggenschap meer heeft in de europese constellatie.


Daarbij is het democratisch fundamentele vertegenwoordigingsbegrip en haar legitimiteit in het geding. Voorkennis-technologie en -economie drukt de individuele betrokkenheid bij het openbare bestuur en de publieke zaak in de hoek en het evenwicht verschuift naar een private taak onder de dekmantel van efficiënt handelen. Strategisch en institutioneel gedrag komen samen in publiek-private 'samenwerkingsverbanden' die een geconstrueerde doolhof van opzettelijke verwarring in stand houden.


"Wij willen eerst on gas terug, daarna praten we weer met Brussel en Bush".


Samenvatting Scenario 3:   Herschrijf de Grondwet


 


 



De Europese Gedragscode Openbaar bestuur.


Gedrag gaat over grenzen heen; ook gedragingen in het openbare bestuur. Gedragingen van de rechter mogen niet verworden tot 'beslissingen' op basis van niet-transparante wetgeving die tot stand komt onder druk van de internationale markt en nalatende ethiek van volksvertegenwoordigers ondanks 'advies' en corporate governance 'regels'. Bestuursfatsoen - publiek of privaat - heeft direct met de (keuze-)vrijheid van de burger te maken.


Informatie-terreur / voorkenniseconomie:


Europa is een vat vol niet-communicerende informatie en verborgen communicatie. Economisch handelen gaat nu eenmaal gepaard met slimmigheid. Voorkennis is zakelijk voordeel, dus waarom strafbaar? Een zaak is geen filantropische instelling...of? De grondslag voor al het andere is mondiale energie-politiek. Die wordt op basis van confrontatie- en geweldspolitiek beheersd door amerikaans economisch fundamentalisme dat nog steeds stoelt op de U.S. Land and Mining Act. 'We the people' zijn daartegen nooit in opstand gekomen in Amerika, maar die tijd is aan het veranderen door toenemend bewustzijn en betere informatievoorziening.


De westerse verwarring en onsamenhangende besluitvormingsprocessen zijn dus geen europees patent of probleem. Onze publiek-private verstrengeling met de V.S. is allesbepalend en richtinggevend geweest voor alle europese contracten en verdragen, grondwettelijk of niet. De Verdragen van Rome, Lissabon. Nice, Maastricht en Amsterdam zijn onderworpen geweest aan het transatlantische 'Contract met Europa' van na-oorlogse supermacht Amerika. Gasunie 1963 heeft de groot-industriële dominantie mondiaal geconsolideerd met zeer lange-termijn contracten die vastliggen in zogenaamde 'pipeline lock-ins': zeer ingewikkelde overeenkomsten op basis van voorkennistechnologie en infrastructurele grip op energie-netwerken die de basis vormen voor de europese economie. ExxonMobil voert daarbij het directoraat met een niets-ontzienende arrogantie. (zie 'Industrial Dominance')


De Europese Commissaris Mededinging, verdachte Neelie K., wil daar graag wat aan doen maar ontkwam niet aan druk door de Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC). Censurering van gevraagd commentaar door belanghebbende partijen op voorgenomen antitrust-regelgeving / aanpak van dominante marktposities kenmerkt haar eigen niet-onafhankelijke positie: het 'Global Screen Paper', Europaque.eu van de WSC werd niet gepubliceerd. (zie www.Europa.eu, zoek onder mededinging) Uitsluiting en intimidatie van stakeholders valt onder bestuurlijk misdrijf / onbehoorlijk bestuur. Wat moeten wij met een dergelijk Europa of beter gezegd Brussel? Niet het vermogen van de kiezer maar het functioneren van haar vertegenwoordiging dient eerst te worden onderzocht. Het is ronduit schandalig en volstrekt onacceptabel dat de europese Commissie het zich nu in stilzwijgen hult ('reflectie'-periode!!).


Door weloverwogen informatie-onthouding, -voorziening en voorlichting wordt een sluipend proces van stapelend beleid in stand gehouden waar niemand nog enig overzicht heeft. Het parlementaire tekort - de kwijnende legitimiteit van het vertegenwoordigingsmandaat - sloopt het democratische staatsbestel vanzelf door rechtsstatelijk ambtsmisdrijf zou je zeggen. Welke krachten houden deze onstabiele constructie dan nog overeind? Het idee Europa blijkt een idee-fix: de nationale rechtszekerheid wordt aan europese regelgeving onderworpen, maar de internationalisering van wet en recht blijft een Fata Morgana. Ook het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) blijkt een wassen neus als het erop aankomt (zie Casus Europae): totale scheefgroei in het publieke domein blijft een asymmetrisch begrippenkader en kritiek op bedreigende en georganiseerde nationale criminaliteit van staatswege wordt terzijde geschoven. Totale ontreddering van het maatschappelijk leven en haar woon-, werk- en leef-omgeving is kennelijk niet bedreigend genoeg voor de menselijke soort.


Terugkomend op de onderliggende en allesbepalende mondiale energie-politiek zouden wij eens na moeten denken over een Europese Gemeenschap voor Olie en Gas (EGOG), met als doel de Gas- en Olie-markt te scheiden, Amerika te confronteren en de Olie aan de Dollar te laten door de Euro aan de Gasprijs te koppelen. Iedereen snapt dat wij versneld zaken moeten doen met onze oosterburen zonder amerikaanse inmenging en dat daar onze belangen liggen - ook voor een duurzame vrede en veiligheid: die ligt niet in het Amerika van 'We the people'!


Amerikaans buitenlands beleid en verdraaing van de werkelijkheid (= Nederlands Binnenlands Beleid!) dat het bovenstaande tegengaat, staat een stabiele ontwikkeling en breed open europees debat in de weg. Europese krachten die zich aan amerikaanse machtspolitiek conformeren zij daarmee een bedreiging voor welk europees model of europese orde dan ook.


De Europese Constructie waarvan Amerikaans economisch fundamentalisme de basis vormt - de PPS-doctrine - dient eerst geanalyseerd en gedefinieerd te worden voordat de burger een betrouwbare en gefundeerde keuze kan maken. De huidige voorkenniseconomie legt keuzes aan onverantwoorde banden. De oplossing voor het amerikaanse probleem ligt in Europese handen.








 
 State-corporate crime


Page mailing to a friend temporary disabled